Postimpresjonizm, termin używany tradycyjnie, aczkolwiek nieprecyzyjnie, na określenie różnorodnych zjawisk w sztuce francuskiej ok. 1885-1905, będących bezpośrednim następstwem impresjonizmu, lecz w różnym stopniu i w odmienny sposób przeciwstawiających się jego założeniom i praktyce malarskiej. Drogi nowych poszukiwań wytyczały dążenia do wyzwolenia dzieła plastycznego od bezpośredniej zależności od natury i nadania mu autonomiczności. Miało ono przekazywać uporządkowane, ściśle określone koncepcje intelektualne twórcy, a z drugiej strony oddawać i wywoływać przeżycia emocjonalne; tym celom służyło zdyscyplinowanie środków formalnych (gł. przywrócenie rangi linii i bryły) bądź wzmożona ekspresja form, kładzenie nacisku na konstrukcję i kompozycję obrazów, rezygnacja z tradycyjnej perspektywy i modelunku światłocieniowego na rzecz kolorystycznego różnicowania przestrzeni. Zasady te legły u podstaw szeroko rozumianego postimpresjonizmu, obejmującego kierunki wytyczające drogę awangardowym nurtom sztuki XX wieku.: -» neoimpresjonizmu, —> symbolizmu (syntetycznego, ekspresyjnego), a także były punktem wyjścia dla w pełni autonomicznej twórczości Paula Cezanne’a.
Postimpresjonizm: 1. C. Seurat – Kąpiel w Asnieres, 1883-84; 2 – P. Gauguin la orana Mtiria, 1891; 3. Paul Cezanne – Grający w karty, 1898; 4. Vincent van Gogh – Portret doktora Gacheta, 1890; 5.H. Toulouse-Lautrec- Le Divan japonais.
