Kluczowa postać w przejściu od realizmu do impresjonizmu, Edouard Manet był wpływowym malarzem, który zostawił swój własny, niepowtarzalny ślad w świecie sztuki. Jego ojciec był sędzia, który chciał, aby syn poszedł w jego ślady. Podczas gdy wujek, widząc talent małego Edouarda, rozbudzał jego zainteresowanie sztuką, często biorąc go do Luwru. Dopiero niepowodzenia Maneta przy dwóch wstępnych egzaminach do francuskiej marynarki wojennej sprawiły, że jego ojciec ustąpił swojemu synowi. Pozwolił mu rozpocząć lekcje sztuki u akademickiego malarza Thomasa Couture, który miał uczyć go kopiowania dzieł wielkich mistrzów w Luwrze.
Młody artysta był także pod wpływem takich malarzy jak: Giorgione, Tycjan, Frans Hals, Diego Velazquez, i Francisco Goya i malował transpozycje ich dzieł.
W 1856 roku, po trzydziestce, Manet otworzył własne studio. Zaczął malować w quasi-realistycznym stylu, który przeszedł na bardziej impresjonistyczny styl kiedy spotkał malarza Berthe Morisot, który wprowadził go do swojego kręgu znajomych impresjonistów. Byli tam m.in. Claude Monet, Pierre-Auguste Renoir i Edgar Degas, i zapoznał z techniką „plein air painting”.
Wiele prac Maneta skupionych jest na obserwacji życia społecznego we wszystkich klasach. Malował mieszczańskie wyścigi konne, prostytutki na ulicach Paryża i sceny związanych z połowem ryb. Wiele z tych obrazów zostało wykonanych ze szkiców zrobionych w terenie . W 1863 roku stał się sprawcą zamieszania na „Salonie Odrzuconych” (Salon de Refuses), wystawiając szokujące na tamte czasy dzieło „Śniadanie na trawie” i był odtąd uważany za przywódcę artystów awangardowych.
Mimo, że jego obrazy były impresjonistyczne, nie chciał być zaszufladkowany do konkretnego stylu malarstwa. Swoje prace prezentował na Salonie w Paryżu, a nie na wielu wystawach impresjonistów. W 1875 roku, jego rysunki ilustrowały francuskie wydanie „Kruka” Edgara Allen’a Poe. W 1881 roku został odznaczony Legią Honorową przez rząd francuski. Manet zmarł jedenaście dni po amputacji lewej nogi z powodu gangreny, z powikłaniami kiły i reumatyzmu, który był już taki, że spowodował częściowy paraliż na kilka lat przed jego śmiercią.
